De klankschaalconcerten worden aangekondigd met een artikel met praktische / filosofische inzichten. De artikelen van voorbije aankondigingen vind je hier.
Wie ziet zichzelf nou niet graag als een nuchter persoon die stevig met beide benen op de grond staat ? Toch zweeft bijna iedereen een stukje boven de grond omdat we nauwelijks ooit de grond aanraken, maar de zool van onze schoen.
Er is hier in Wijk aan Zee best wel wat belangstelling voor grounding, gronden, aarden. Mensen bij wie ik dit niet direct zou verwachten vertellen me dat ze graag iedere dag even van hun zolen afstappen en blootsvoets gaan wandelen op het strand of in de duinen. Meer nog zie je mensen lopen op van die teenschoenen met een superdun zooltje waardoor zij het contact met de basis met moedertje aarde blijven voelen.
Kennis brengt altijd risico’s en gevaren met zich mee. Zois de wetenschap inonze tijd een gevaar geworden, omdat er zoveel verborgen geheimen worden blootgelegd. Atoomenergie is nu bekend. Einstein heeft gezegd dat, mocht hij zijn leven overdoen, hij liever loodgieter zou worden dan wetenschapper.
Terugkijkend op zijn leven zag hij in dat zijn hele leven niet alleen zinloos, maar zelfs gevaarlijk is geweest voor de mensheid. En hij heeft een van de diepste geheimen ontsluierd, maar wel aan een mensheid die maar al te goed in staat is zichzelf te misleiden.
We openen onze ogen, kijken in het rond en denken dat alles wat we zien buiten ons is. Zo lijkt het, want zo voelt het in ons hoofd. Maar er is dat plekje ergens achter onze ogen waar dit alles verschijnt in het zenuwstelsel. Wat wij daarbuiten zien is in feite een neurologische ervaring. Wanneer je je dit realiseert, dit besef diep tot je laat doordringen dan krijg je misschien het idee dat de externe wereld zich in je schedel bevindt. Maar realiseer je je dat je schedel zich bevindt in de externe wereld? Dat het binnen in jóu is en dat jij binnen bent in hét? Wat voor een situatie is dit? Lees verder
Een van de wreedste dingen die de mens is aangedaan, is dat men hem zorgelijk en serieus heeft gemaakt. Dat moest wel, want zonder de mens zorgelijk of serieus te maken is het onmogelijk hem volgzaam te maken. Zie jezelf, kijk om je heen: alleen moedige mensen kunnen leven. De eerste stap om te kunnen leven is moed. Ondanks alle angsten die er zijn begin je met leven.
Hoe druk je het ook mag hebben met je conflicten, aanvaringen, competitie-spelletjes, met gelijk willen hebben, wanneer je dit eenmaal ziet dan zal het je nooit meer lukken om de illusie staande te houden dat een ‘opdringerige ander’, een ‘invasieve exoot’ of inferieure dwarsligger het volledig fout doet en dat deze figuurlijk of letterlijk verslagen, weggevaagd of uitgeroeid zou moeten worden.
Heb je weleens aandachtig geluisterd naar een stem die zingt. Die zingt zonder (verstaanbare) woorden ?
In tegenstelling tot snaar- en blaasinstrumenten geven gongs een disharmonisch klankspectrum. Net als bij bellen zijn de boventonen op de grondtoon niet harmonisch geordend. De gong is een rondte waar disharmonieuze klanken -dat zijn geluiden die niet met elkaar in (overeen)stemming zijn- tot expressie kunnen komen, op elkaar inwerken, samenklinken als geheel. De gong wordt ook wel ‘de klank van alles’ genoemd.
Net als in de gong komen ook in de dagelijkse realiteit tegenstrijdige geluiden altijd gelijktijdig op. Expliciet zijn ze verschillend impliciet zijn ze hetzelfde. Het hele spel dat het universum speelt is om te vergeten dat het zo is.
“Geen mens is een eiland. We zijn op miljoenen manieren met elkaar verbonden. En als ons hart niet vol liefde is voor het geheel wordt ons leven in dezelfde mate beperkt.” (BSR)
Ongeduld is waarschijnlijk het eerste wat je voelt wanneer je begint met mediteren. Ben je bereid om te wachten? Hoe meer geduld je hebt des te vlugger zal er resultaat zijn..
Een beetje suf, alsof je bewustzijn op een lager pitje komt zo is het gevoel dat je vervolgens kunt krijgen. Alsof je bewustzijn minder wordt zo lijkt het, maar dat is niet zo. Wat er op een lager pitje komt is de zo vertrouwde koortsachtige alertheid waar je meestal in zit.
Veel moderne mensen vertrouwen de natuur niet. Van alles wat er bestaat is de natuur toch wel het laatste dat je kunt vertrouwen. Je moet het managen. Je moet het in de gaten houden, telkens weer bijsturen. Het zal altijd verkeerd gaan als we niet uitkijken. We hebben voortdurend het gevoel dat je de natuur niet vertrouwen kunt want natuur geeft allemaal onkruid en insecten en er groeien bomen in die er niet thuishoren omdat mensen ze geplant hebben. Alan Watts zei: dat is een denkwijze die tegelijkertijd opkomt met beschaving. En wat je al helemáál niet kunt vertrouwen? Dat is de menselijke natuur.
Serie artikelen over vertrouwen, in deze aflevering hondje Robbie.
WIJK AAN ZEE – De eerste keer dat ik Robbie zag was op de Meeuwenweg. Hij zat, zoals dat gaat, aan een hondenriem met aan de andere kant zijn baasje. Alie. Zij neemt hem – wát een geluk voor een jonge hond- meerdere keren per dag mee op ‘sleeptouw’ door de duinen of rond de dorpswei en hij ‘sleept’ haar met zijn onweerstaanbare vertrouwen en volkomen aanwezigheid door een moeilijke periode heen.
Wanneer je ieder moment aanvaardt met een diepe dankbaarheid, dan gaat er nooit iets verkeerd. Beschouw iedereen op aarde, iedereen, als een dierbare vriend… Dan zal iedereen dat ook worden.
Wees iedereen dankbaar. Degenen die je hebben geholpen, degenen die het je lastig maken, degenen die onverschillig doen. Wees ze allemaal dankbaar. Samen creëren zij de context waarin Boeddha’s worden geboren, de context waarin jij een boeddha kunt worden.
De eerste keer dat ik Robbie zag was op de Meeuwenweg: “Goeiemiddag Alie, wat is ie mooi! Hoe heet ie ?” Om kennis te maken knielde ik en richtte mijn aandacht op de hond die mij aankeek met zoveel ondeugendheid, blijdschap en vertrouwen dat het me even een brokje deed wegslikken.
Hij kwam gelijk bij me zitten. Ik mocht mijn hand leggen op zijn hoofd. Hij deed zijn ogen half dicht en leek helemaal te ontspannen en binnen luttele seconden liet hij zich zakken en viel midden op de stoep rustig in slaap…
…Toen niet veel later Alie´s markante heldere stem zei: zóóó boef, kom op, we gaan weer verder! sprong Robbie meteen overeind.
Sommigen beseffen het als kind al, anderen pas wanneer de eerste grijze haren zich aandienen, nóg later kan ook maar ieder mens komt er een keer achter dat het leven eindig is. Soms proberen we dat besef zo snel mogelijk weer te verdringen, of we steunen de protestgroep tegen de dood. En toch hoeft dit je niet te weerhouden om dankbaar te leven en dankbaar te sterven.
“Oud genoeg zijn om te sterven is een verworvenheid en niet een nederlaag”
