Dit is het drama, het theaterstuk. Omdat het publiek en de acteur één geheel zijn. Omdat achter het podium de artiestenfoyer is; in de Engelse taal heet dat: off-scene, obscene. Waar de acteurs hun maskers afzetten. Wist je dat het woord persoon stamt van het Latijnse persona ? Persona staat staat voor masker. Hoe word je een écht persoon? Hoe wordt je een échte bedrieger? Met een masker. Alan Watts 1915-1973
Iedereen is ik
Iedereen is ik, niet waar? Dit is het drama; dat het centrale zelf er is en je kan het God noemen, je kan het noemen hoe je maar wilt en dat is: wij allemaal. Het speelt iedere rol van elk levend wezen dan ook, overal. En het speelt het spel verstoppertje met zichzelf. Het raakt verdwaalt in het bos, beleeft avonturen, gaat zwaar aan de zwier. Maar uiteindelijk wordt het altijd weer wakker en komt het terug bij zichzelf.
Als je klaar bent om wakker te worden, dan zul je wakker worden
En als je klaar bent om wakker te worden, dan zul je wakker worden. En als je er niet klaar voor bent, dan blijf je doen alsof je alleen maar ´arme kleine ik´ bent.
Het is de vraag of je jezelf ziet als een slachtoffer van de wereld of dat je jezelf ziet als de wereld.
Het is dus de vraag of je jezelf ziet als een slachtoffer van de wereld of dat je jezelf ziet als de wereld.
Wat er aan de hand is is dat ons geleerd is om onze geest op een bepaalde manier te gebruiken. Een manier die buiten beschouwing laat, die ontkent dat ieder van ons een opening is waardoor het complete universum als het ware uitkijkt. Zie je, het is alsof je een lamp hebt binnen in een zwarte bol en in die bol zitten gaatjes en elk gaatje is een opening waardoor het licht naar buiten komt.
Op die manier is iedere van ons in feite een gaatje waardoorheen het fundamentele licht, zeg maar het bestaan zelf naar buiten kijkt. En het spel dat we spelen is: dat wij dat niet weten. Dat je enkel maar dat kleine gaatje bent. Wij noemen dat mij, m’n ego, ik, die specifieke Jan Janssen of wie dan ook.
Je bent niet een druppel in de oceaan, je bent de oceaan in een druppel.
Het geeft je leven een groot gevoel van vreugde en wonderbaarlijke harmonie
Wanneer je gewoon het gevoel kunt aanhouden dat jij die specifieke Jan Jansen of Petra Pietersen bent met jouw bepaalde rol in het leven en tegelijkertijd ook weet dat je onder dit alles in diepere zin het totale geheel bent dan krijg je een heel mooi en prettige wijze van doen. Het geeft je leven een groot gevoel van vreugde en een wonderbaarlijke harmonie als je die twee dingen gelijktijdig kunt: weten dat alle serieuze moeilijkheden in het leven een spel zijn én het spel helemaal spelen.
Je individuele leven bloedserieus nemen en tegelijk spelen en dansen
Kun je begrijpen dat hier dus niet gezegd wordt dat het slecht zou zijn of afkeurenswaardig om je eigen individuele leven bloedserieus te nemen, doodernstig en alle implicaties te hebben die daar mee samen gaan? Begrijp je dat wanneer je zo leeft als hierboven wordt beschreven, je echt een gelaagd, gemêleerd, swingend menselijk wezen bent, dat die twee werelden in jou samenkomen, dat ze in elkaar bewegen en dat dit een manifestatie is van de natuur?
Het leven als een spel en de illusie van afgescheidenheid
Onze fundamentele denkbeelden over het leven zijn gebaseerd op twee modellen: het keramisch model, dat zijn oorsprong vindt in het boek van Genesis en uitgaat van een wereld gemaakt door de Schepper. In dat model zijn wij zondaars die nederig en respectvol dienen te zijn naar de Almachtige.
Later, toen het westerse denken evolueerde, ontstond het volautomatisch model, dat uitgaat van hypotheses en redenaties en waarin we onze wil opleggen aan de wereld als iets dat buiten ons bestaat.
Deze beide modellen impliceren een afgescheidenheid tussen ‘ik’ en ‘de wereld’.
Een derde manier om de wereld te ervaren is het dramatisch model
Een derde manier om de wereld te ervaren is het dramatisch model : de wereld als toneelstuk, als spel. In dat spel is er in werkelijkheid één Zelf – God, Brahman, de tao, de existentie, natuur, geef het maar een naam – dat onveranderlijk is. Dit Zelf speelt alle rollen van ieder afzonderlijk wezen in heel het universum.
En bovenal speelt het verstoppertje met zichzelf. Het doet er alles aan om niet ontdekt te worden, om het individu zoveel mogelijk te laten geloven in de echtheid van zichzelf, van het geconstrueerde ego. Wat een grap!