De klankschaalconcerten worden aangekondigd met een artikel met praktische / filosofische inzichten. De artikelen van voorbije aankondigingen vind je hier.
In tegenstelling tot snaar- en blaasinstrumenten geven gongs een disharmonisch klankspectrum. Net als bij bellen zijn de boventonen op de grondtoon niet harmonisch geordend. De gong is een rondte waar disharmonieuze klanken -dat zijn geluiden die niet met elkaar in (overeen)stemming zijn- tot expressie kunnen komen, op elkaar inwerken, klinken in geheel. De gong wordt ook wel ‘de klank van alles’ genoemd.
Net als in de gong komen ook in de dagelijkse realiteit tegenstrijdige geluiden altijd gelijktijdig op. Expliciet zijn ze verschillend impliciet zijn ze hetzelfde. Het hele spel dat het universum speelt is om te vergeten dat het zo is.
“Geen mens is een eiland. We zijn op miljoenen manieren met elkaar verbonden. En als ons hart niet vol liefde is voor het geheel wordt ons leven in dezelfde mate beperkt.” (R)
Ongeduld is waarschijnlijk het eerste wat je voelt wanneer je begint met mediteren. Ben je bereid om te wachten? Hoe meer geduld je hebt des te vlugger zal er resultaat zijn..
Een beetje suf, alsof je bewustzijn op een lager pitje komt zo is het gevoel dat je vervolgens kunt krijgen. Alsof je bewustzijn minder wordt zo lijkt het, maar dat is niet zo. Wat er op een lager pitje komt is de zo vertrouwde koortsachtige alertheid waar je meestal in zit.
Veel moderne mensen vertrouwen de natuur niet. Van alles wat er bestaat is de natuur toch wel het laatste dat je kunt vertrouwen. Je moet het managen. Je moet het in de gaten houden, telkens weer bijsturen. Het zal altijd verkeerd gaan als we niet uitkijken. We hebben voortdurend het gevoel dat je de natuur niet vertrouwen kunt want natuur geeft allemaal onkruid en insecten en er groeien bomen in die er niet thuishoren omdat mensen ze geplant hebben. Alan Watts zei: dat is een denkwijze die tegelijkertijd opkomt met beschaving. En wat je al helemáál niet kunt vertrouwen? Dat is de menselijke natuur.
Serie artikelen over vertrouwen, in deze aflevering hondje Robbie.
WIJK AAN ZEE – De eerste keer dat ik Robbie zag was op de Meeuwenweg. Hij zat, zoals dat gaat, aan een hondenriem met aan de andere kant zijn baasje. Alie. Zij neemt hem – wát een geluk voor een jonge hond- meerdere keren per dag mee op ‘sleeptouw’ door de duinen of rond de dorpswei en hij ‘sleept’ haar met zijn onweerstaanbare vertrouwen en volkomen aanwezigheid door een moeilijke periode heen.
Wanneer je ieder moment aanvaardt met een diepe dankbaarheid, dan gaat er nooit iets verkeerd. Beschouw iedereen op aarde, iedereen, als een dierbare vriend… Dan zal iedereen dat ook worden.
Wees iedereen dankbaar. Degenen die je hebben geholpen, degenen die het je lastig maken, degenen die onverschillig doen. Wees ze allemaal dankbaar. Samen creëren zij de context waarin Boeddha’s worden geboren, de context waarin jij een boeddha kunt worden.
De eerste keer dat ik Robbie zag was op de Meeuwenweg: “Goeiemiddag Alie, wat is ie mooi! Hoe heet ie ?” Om kennis te maken knielde ik en richtte mijn aandacht op de hond die mij aankeek met zoveel ondeugendheid, blijdschap en vertrouwen dat het me even een brokje deed wegslikken.
Hij kwam gelijk bij me zitten. Ik mocht mijn hand leggen op zijn hoofd. Hij deed zijn ogen half dicht en leek helemaal te ontspannen en binnen luttele seconden liet hij zich zakken en viel midden op de stoep rustig in slaap…
…Toen niet veel later Alie´s markante heldere stem zei: zóóó boef, kom op, we gaan weer verder! sprong Robbie meteen overeind.
Sommigen beseffen het als kind al, anderen pas wanneer de eerste grijze haren zich aandienen, nóg later kan ook maar ieder mens komt er een keer achter dat het leven eindig is. Soms proberen we dat besef zo snel mogelijk weer te verdringen, of we steunen de protestgroep tegen de dood. En toch hoeft dit je niet te weerhouden om dankbaar te leven en dankbaar te sterven.
“Oud genoeg zijn om te sterven is een verworvenheid en niet een nederlaag”
De beslissingen die wij mensen nemen zijn gebaseerd op liefde of op angst. Keuzes maken vanuit angst wordt vaak ‘ik ben praktisch’ genoemd. Soms wordt ‘ik’ vervangen voor ‘we’ of ‘wij’ en wordt er niet meer van ‘ik’ gesproken. Bij alle dingen die je denkt, besluit en doet is het mogelijk om eens te kijken: komt dit van mezelf of is hier iemand anders aan het praten? Het zou je kunnen verbazen om de echte stem te ontdekken.
Misschien heb je het idee dat je op weg bent ergens naar toe, dat je best vooruitstrevend bent, dat je ergens gaat uitkomen een punt zal bereiken. Maar dat gaat helemaal niet gebeuren daarom noemen we het ook een ratrace. Wat zou er met je gebeuren wanneer je nu eens niet een of ander doel hoeft na te streven? Wat gebeurt er wanneer je niet zo nodig de wereld hoeft te redden? Wanneer je niet zo meteen heel rap ergens heen moet ? Dan vertraag je; dan begin je te kuieren, om je heen te kijken en dan wordt je aandachtig, opmerkzaam. Dit is hoe je van de rechtlijnige weg af kunt komen de natuurlijke slingerweg op.
Ouroboros is de slang die zijn eigen staart op eet en zo een eeuwige cirkel vormt, symbool van de cyclische aard van de natuur, het eeuwige terugkeren en de eenheid van alles.
Naarmate wij oproeien leren we steeds meer verschillen aan te brengen. Namen te geven. Stickers te plakken. Dingen te benoemen en in vakjes onder te brengen. We leren onderscheid te maken tussen de ene en de andere gebeurtenis en onderscheid te maken tussen onszelf en al het andere.
En daar is helemaal niets mis mee zolang wij de basis niet vergeten.
Mensen hebben het geprobeerd met religie en dat was niet zo’n succes. We hebben het geprobeerd met politiek, dus proberen we het nu met wetenschap. We geven wetenschap die gelegenheid want wetenschap heeft in driehonderd jaar tijd meer vooruitgang geboekt dan de mensheid in haar complete geschiedenis van honderdduizenden jaren daarvoor.
Hallo hee, kun jij het je nog herinneren? Dat je met wetenschap niet één maar twee kanten uit kunt? Ofwel word je bevangen door de illusie van zekerheid en van superieure kennis ofwel volg je de wetenschap op dat andere wetenschappelijke spoor, het spoor dat eigenlijk de authentieke geest van wetenschap is en je ziet dan hoe wetenschap met steeds grotere zekerheid toont dat de realiteit fundamenteel onzeker is. En dat het menselijk verstand ultiem altijd tekort schiet om de fenomenen die zich aandienen te begrijpen en te verklaren.
De kronkelende slang in het logo van de arts als symbool van het onzekere. Resultaten van een dokter zijn werk zijn zo ongewis dat een arts in zijn beroep juridisch geen prestatieverplichting heeft maar een zogenoemde inspanningsverbintenis.
Is met gif en geweld strijden de enige manier om met de wereld om te gaan? Is er echt geen alternatief? En zou het kunnen dat wij toch de geest zijn, de ziel die we zo effectief hadden weggeredeneerd?Er is nieuw wetenschappelijk inzicht betreffende de aard van de werkelijkheid. Het is misschien eventjes schrikken: je binnen- en je buitenwereld zijn hoewel ze verschillen één geheel ze staan niet los van elkaar. Wanneer dit wetenschappelijk en organisch zo blijkt te zijn, dan zijn het niet telkens weer anderen die moeten veranderen, dan kun je jezelf als het ware verantwoordelijk gaan voelen. Voor alles. Toegewijd. Aan alles.
Alleen dingen die we met woorden, getallen of beelden kunnen noteren en vastleggen vinden wij er toe doen. De rest doen we af als irrelevant of als ‘niets’ met als gevolg dat wij maar een heel klein beetje van alles wat er bij onze zintuigen binnenkomt aandacht geven. Zo komt het dat wij het idee hebben dat we vanaf onze opperhuid afgescheiden zijn, losstaan van de rest van de wereld.
Wetenschap kijkt naar buiten, spiritualiteit kijkt naar binnen
