“Het is deze onzekerheid, deze absurde, bizarre, surrealistisch stand van zaken nu, dit steeds langer wachten en nog verder uitstellen zonder een duidelijke oplossing in beeld, die ons terugbrengt naar een van meest relevante toneelstukken van de twintigste eeuw; Wachten op Godot“. – Artikel Indiase krant Mumbai Mirror.
“In meerdere publicaties gebruiken wij het absurdistische theaterstuk Waiting for Godot, als metafoor voor het vaak conflicterende en onlogische beleid betreffende C19. Editorial Cambridge University Press, James J. James:
Eén parallel die het waard is om op te wijzen is de omvangrijke, vaak paradoxale, analytische en kritische literatuur die er gepubliceerd is over het theaterstuk van Beckett. Er is zo veel onderzoek gedaan om de betekenis en onderliggende filosofie in Beckett’s werk te verklaren dat er steun te vinden is voor bijna welke uitleg van het stuk dan ook. Op dezelfde manier, met C19 is er zo’n overvloed aan gepubliceerde rapporten over ieder aspect van de ziekte dat er wetenschappelijke onderbouwing te vinden is voor bijna iedere mening en welk soort beleid dan ook”.
Eén van de hierboven genoemde wetenschappelijke publicaties besluit – vlak voor de bronverwijzingen- met het citaat:
“You’re on Earth. There’s no cure for that.”
– Samuel Beckett
Invloedrijkste toneelstuk is absurdistisch en zonder ontknoping
Wachten op Godot is een absurdistisch toneelstuk van de Ierse schrijver Samuel Beckett, waarin twee zwervers, Vladimir en Estragon, tevergeefs wachten op een zekere Godot, een persoon die nooit zal komen. Tijdens het wachten voeren ze bizarre conversaties en maken ze kennis met de rijke Pozzo en zijn knecht Lucky. De première vond plaats op 5 januari 1953 in het Théâtre de Babylone in Parijs. O.a. door de vulgaire humor en het uitblijven van een echte ontknoping werd het stuk aanvankelijk niet al te positief onthaald, maar inmiddels geldt het als een klassieker en wordt het gezien als een van de belangrijkste en meest invloedrijke toneelstukken van de twintigste eeuw dat nog steeds veel wordt opgevoerd.
“Vreemdste voorstelling die ik ooit heb gezien”
Ook Iers -net als Samuel Beckett- was John O’Donohue. Hierna volgt een tekst van zijn hand in een vertaling van JP:
Een vriend van me vertelde mij een verhaal over een buurman.
De lokale school ging naar de stad om de voorstelling Wachten op Godot te gaan zien. Deze man kon met hun bus meerijden. Het was zijn bedoeling om in de stad een paar van zijn kroegmaatjes te gaan opzoeken.
Alsof de hoofdrolspeler maar niet kwam opdagen
Hij reed mee met de schoolklas tot het theater en ging toen meteen richting de 2 of 3 cafés waar hij dacht dat zijn vrienden zouden zijn, maar zij bleken daar niet te zijn. (er was in die tijd nog geen mobiele telefoon)
Omdat hij geen geld had draaide het er op uit dat hij dan maar de voorstelling Wachten op Godot ging kijken. Hij beschreef aan mijn vriend hoe hij dat had ervaren: “Het was de vreemdste voorstelling die ik ooit in mijn leven gezien heb, het leek wel of de kerel die de hoofdrol moest spelen maar niet op kwam dagen en dat de acteurs de hele tijd moesten improviseren”.
Wachtend op het moment dat ons blijft ontglippen
Dat leek mij een goede beschrijving van Wachten op Godot. Ik denk dat Samuel Beckett, de schrijver van het stuk, met zo’n recensie heel tevreden zou zijn geweest. Op een bepaalde manier zijn wij allemaal in afwachting van het grote moment van bij elkaar komen, erbij horen, samenzijn, het moment dat ons alsmaar blijft ontglippen.
We worden gekweld door een diep gevoel van gemis, ontbreken, afwezigheid. Er ontbreekt iets in ons leven. We verwachten altijd dat dit opgevuld wordt door een bepaald ultiem persoon, een voorwerp of een project. We hopen wanhopig dat deze leegte wordt gevuld, maar de ziel – als we ernaar kunnen luisteren- vertelt ons dat deze afwezigheid nooit kan worden gevuld.
De schatten die verborgen liggen
De dood is de grote wond in het universum en de grote wond in ieders leven. En – ironisch genoeg – is het juist deze wond die kan leiden tot nieuwe spirituele groei. Denken aan je dood kan je helpen om je vastgeroeste ingesleten manier van waarnemen radicaal te veranderen.
In plaats van alleen maar te leven naar het zichtbare en bezitbare binnen de materiële dimensie van het leven begin je je gevoeligheid te verfijnen en bewust te worden van de schatten die verborgen liggen in de onzichtbare kant van je leven.
Iemand die spiritueel is heeft een gevoel ontwikkeld voor de diepte van zijn of haar eigen niet-zichtbare natuur. Jouw onzichtbare natuur bevat kwaliteiten en kostbaarheden die nooit door de tijd aangetast kunnen worden. Je hoeft ze niet te pakken zien te krijgen, je hoeft ze niet te verdienen. Je hoeft ze ook niet te beschermen.
Deze kostbaarheden zijn van jou; niemand anders kan ze ooit van je afnemen.