Veel -best wel héél veel- wordt er gesproken over de weg, de richting, de route, de uitweg, het te volgen pad. Ook in de duinen van Wijk aan Zee kun je vrij regelmatig mensen zien die zelfs met GPS telefoon in de hand zeggen verdwaald te zijn en die vragen naar de weg.
Van het padje
Ja het kan, in Nederland: de weg kwijt zijn. Misschien is de overdaad aan hulpmiddelen er wel de oorzaak van dat we onze eigen weg zo moeilijk vinden. Met al die technologie, met overal wegwijzers, richtlijnen, zichtlijnen, plattegronden, wandelroutes met bepijlde paaltjes, bepaalde pijltjes en pleinen en gangen met slierten op de grond geplakt plastic of personeel die zeggen hoe je moet lopen.
Okee, ik wijs je hoe je weer uit het Gaasterbos kunt komen dan ben je zo weer bij je auto, maar sta toch eens heel eventjes stil bij dit moment. Dit wat verontrustende speciale moment waarop je verdwaald bent. Sta er eens even bij stil dat je wel kunt doen alsof je weet waar je naartoe gaat maar dat je gewoon de weg kwijt bent, van het padje.
Eindelijk.
“You’re invisible now, you’ve got no secrets to conceal
How does it feel, ah how does it feel?
To be on your own, with no direction home
Like a complete unknown” – Bob Dylan
“But every once in a while someone’s passin’ by you just can’t get of your mind, someone passin’ by gives you that precious little grain that makes you feel real and keeps you out of the rain, now let’s get lost, let’s get lost, mom, let’s get lost, child, let’s get lost”. ‘Get Lost’ – Herman Brood
>8 Als je deze lijn blijft volgen kom je hier bijna niet meer uit 8<
“We gaan het anders aanpakken, we zijn op de goede weg”
“Gewoon zo door gaan, we zijn op de goede weg”
“Ik heb liever dat het kabinet een andere weg inslaat dan er weer eentje aanlegt”
“Er is altijd een weg terug”
“Er is geen weg terug”
“Het pad voert je mee op een fikse wandeling die pas eindigt als je komt waar je al bent. Je zult veel stappen moeten zetten op vele paden, om gewoon bij jezelf te komen. Want je bent heel ver weg gegaan van jezelf. En de weg terug ben je totaal vergeten. Als je een diep verlangen hebt, als je jezelf mist, ga op pad”.
Niet weten waar je heen moet, zou weleens het belangrijkste onderdeel van reizen kunnen zijn. Julia Kristeva schrijft dat haar patiënten ‘de leegte onder ogen moeten zien’ die door hun depressie is ontstaan. Zenmeditatie of klankschalenmeditatie kunnen een veilige doortocht bieden door betekenisloosheid en laten zien dat een confrontatie met betekenisloosheid onderdeel is van geestelijke stabiliteit.
“Eén ding: je zult moeten lopen en door te lopen crëer je je weg; een kant en klaar pad zal je niet aantreffen. Zo gemakkelijk is het niet. Je zal het pad zelf moeten maken door er te lopen. Het pad ligt niet kant en klaar op je te wachten”.
Erewhon Nowhere
‘Er was eens een arbeider in de metaal’