Studio JP, Wijk aan Zee
Naarmate wij oproeien leren we steeds meer verschillen aan te brengen. Namen te geven. Stickers te plakken. Dingen te benoemen en in vakjes onder te brengen. We leren onderscheid te maken tussen de ene en de andere gebeurtenis en onderscheid te maken tussen onszelf en al het andere.
En daar is helemaal niets mis mee zolang wij de basis niet vergeten.
Wijk aan Zee- Bob Fosko belt mij op en hij zegt: ik ben bezig met een liedje voor Kinderen voor Kinderen, help je mee met de tekst? Ja natuurlijk! Daar is toen een tekstje uit voortgekomen dat door andere mensen op muziek is gezet en door weer anderen is gespeeld en opgenomen en dat liedje getiteld Hé Pap is terecht gekomen op Kinderen voor Kinderen 2001. Nu, bijna twintig jaar later maken Feike Dietz en Laurens Ham voor de De Groene Amsterdammer een diepgravende analyse van Hé Pap en ze beschrijven hoe door de jaren heen de kind-ouder verhouding in de KvK-liedjes verandert.
In Hé Pap probeert een kind haar rokende, alcohol-minnende, met zijn dikke buik op de bank liggende vader te porren voor een potje voetbal. De inhoud wordt opeens heel actueel wanneer je het woordje ‘ouder’ in het artikel vervangt voor ‘autoriteit’ of ‘zittende macht’ en het woordje ‘kind’ voor ‘bezorgde burger’.
© 2024 Badgastenkerkje
Thema gemaakt door Anders Noren — Boven ↑