WIJK AAN ZEE – Op donderdag 6 februari om 20:00 uur is er een klankschalenconcert in het Badgastenkerkje. Er zijn een aantal matten aanwezig. Je mag ook zelf een mat en evt. kussentje meenemen. Voor wie wil zitten is er een stoel. Reserveren is gewenst. Zo ben je verzekerd van een plek. In stilte luisteren naar klankschalen is waarschijnlijk de eenvoudigste manier om te mediteren en diepe rust en verbinding te ervaren.

Reserveren klankschalenconcert 6 februari

Inloop vanaf 19:30, er is verse thee, het concert duurt ongeveer een uur. Een financiële bijdrage naar draagkracht is welkom voor de instandhouding.

Ode aan de moeder…

Aan het begin van een klankschalenmeditatie kunnen we onze aandacht richten op de plek(ken) waar ons lichaam contact maakt met de stoel of met de grond. Nu kun je – zittend of liggend- , even de tijd nemen om het wonder te voelen dat zo vanzelfsprekend lijkt: hoe de grond je steunt. Dat je in alle opzichten gedragen wordt door de aarde.

Dit artikel is voor degene die belangstelling heeft voor de natuurlijke wereld en die zichzelf verder wil ontdekken. We proberen door de ogen van een Sjamaan te kijken naar de relatie tussen de mens en de aarde. Of je jong bent of oud, ervaren of ‘groen’, of je jezelf een realist vindt of een idealist maakt niet uit. Wie je ook bent, je bent een kind van de wereld, een kind van de natuur en je Moeder heeft heel veel om met jou te delen.

Dat wij hier zijn is te danken aan de vele maaltijden die vele mensen hebben genuttigd. Hetzelfde geldt voor onze woning, voor onze familie, onze auto en ook voor het scherm waarop je dit leest: mensen en hun prestaties zijn gemaakt uit voedsel en voedsel komt voort uit de aarde. We kunnen soms de indruk hebben dat alles draait om geld maar wij komen niet voort uit geld, wij komen voort uit deze wereld. Onze band met de aarde is heel fysiek, essentieel en direct. Hoe zeer je ook gelooft dat ergens een andere leefbare planeet moet zijn waar je naartoe zou kunnen reizen. Deze planeet is niet gevonden en een manier om er te komen evenmin. De aarde wordt dus gezien als onze Moeder.

Hoe goed herinneren wij ons onze Moeder? Weten wij nog dat zij tienduizend jaar gewerkt heeft om de vruchtbare bodem te vormen, het klei en zand waarin ons voedsel groeit? De grond die we door ontbossing weg laten spoelen, de grond die we ‘resetten’, en ‘verbeteren’ met pesticiden, zware metalen en mest gevuld met antibiotica?
Zijn we vergeten wie ons voedt?

Welk dier zuigt op zijn of haar duim?

Hoewel wij onszelf ‘zoogdieren’ noemen heeft onze maatschappij een hekel aan moederborsten en doet alles om kinderen bij de borst vandaan te houden, omdat we zijn gaan geloven dat voeding, veiligheid, identiteit en bevrediging gekocht kunnen- en moeten worden. Vrouwen zijn allang niet meer alleen maar toegewijd aan het moederschap; ze zijn deel van de werkende bevolking. Zij verdienen geld om voor hun kinderen datgene te kopen wat alleen hun borsten hen werkelijk kunnen geven.

“Twee blote borstjes en een stad raakt van slag”

In veel landen die minder geïndustrialiseerd zijn weten de moeders dat kinderen voor langere tijd aan de borst moeten drinken. Vaak twee, drie of zelfs vier jaar lang. In zulke landen vormen borsten dan ook geen bron van schaamte of provocatie. In zulke landen is geen commotie in de politiek en geen internationale media-ophef over een bronzen beeld met onbedekte buste, zoals momenteel in Alkmaar. Ype Minkema in NH dagblad: “Twee blote borstjes in de openbare ruimte en een stad raakt van slag.”

Velen hebben hun behoefte aan de borst nooit goed kunnen vervullen waardoor de borst wanneer wij eenmaal volwassen zijn ons blijft obsederen.

Onze onvervuldheid en boosheid dat we niet genoeg van Moeder gekregen hebben vertekent ons beeld van de borst. Wij wijzen de echte, dienstbare, uitgezakte moederborst af en aanbidden de tot ideaal verheven maagdelijke borst, vandaar het ontstaan van moderne uitvindingen als de beha, push-up beugels, siliconenimplantaten, ‘fillers’ en botox injecties en borstverandering met fotobewerking. De schending van Moeder in al haar vormen -bodem, bossen, wilde dieren, water, lucht. En, de schending van het vrouwenlichaam.

Red de t t

De snelweg en junkfood vormen een twee-eenheid.
Snoep, snacks, suiker en rookwaar zijn nauw verbonden met het wegverkeer. Je ziet het aan de lege pakjes en zakjes in je auto. Je ziet het aan de soort troep die vanuit de auto wordt gegooid. Je ziet het aan het aanbod van producten in het benzinestation. Snelweg, slordigheid suiker en snacks zijn inherent.

Rusteloos reizen om het terug te vinden

In de meeste transport-tempels – staalfabrieken, winkels met onderdelen, autogarages, showrooms, vrachtwagencafés, transportbedrijven, vrachtwagencabines- was tot aan de komst van mobiel internet altijd wel een hoekje te vinden met een papieren afbeelding van een heilig, mythologisch object. Dat object symboliseert iets wat lang geleden verloren is gegaan, een oer-verlies dat vele mensen ertoe brengt druk rond te rennen en rond te reizen in de hoop het terug te vinden. Dat rondrennen, heen en weer vliegen, dat nooit genoeg hebben was de geboorte van de moderne transport industrie. Het transport dat van een middel een doel op zich geworden is. En dat heilige object is natuurlijk: de vrouwenborst.

Voedsel en liefde

Als kind leren wij gaandeweg dat wij ons moeten gedragen en hoe wij ons moeten gedragen. Het kind wordt niet geaccepteerd zoals het is, het moet zich leren te gedragen volgens een bepaalde ideologie. Het kan alleen toestemming, bevestiging, aanmoediging, beloning, liefde krijgen als het bepaalde regels volgt.

Zijn natuurlijke wezen wordt verdrongen en het onnatuurlijke, het kunstmatige wordt er overheen gelegd. Je bent verdeeld in jezelf met je gevoel en je gedachten. En je hebt de neiging om je te vereenzelvigen met je gedachten. Maar gevoel is echter dan denken. Het onechte is je denken en er komt een moment waarop de kloof zo groot wordt dat je hem niet meer kunt overbruggen. Je vergeet volkomen wat je ware natuur was – of is. Je hebt je oorspronkelijke gezicht vergeten en verloren. En je bent ook bang om op je werkelijke gezicht ‘betrapt’ te worden, bang om je oorspronkelijke gezicht te ervaren, want zodra je het voelt is de hele maatschappij tegen je. Dus ben jij zelf ook tegen je ware natuur.

Steeds meer werken, sporten of eten

Dat veroorzaakt een zeer neurotische toestand. Je weet niet goed wat je wilt, je weet niet wat je ware, authentieke behoeften zijn, je weet niet goed wat, hoeveel of hoe weinig je echt nodig hebt. Je weet niet goed wat je wilt omdat alleen een voelend hart je het gevoel en de richting van je werkelijke behoeften kan geven. En vervolgens ga je achter niet-authentieke, behoeften aan. Symbolisch, plaatsvervangend, surrogaat.

Je gaat bijvoorbeeld steeds meer werken, sporten of jezelf vullen met eetwaar, zonder dat je misschien ooit het gevoel hebt dat je werkelijk verzadigd bent, voldaan.

Een geïndustrialiseerde samenleving brengt mensen voort die niet de zoetheid kennen van het gedragen worden door moeder aarde. Vanuit gebrek aan deze zoetheid van het leven gaan we die surrogaat kopen in de vorm van geraffineerde suiker en ander kunstmatig zoet.

Vervulling

Voedsel en liefde zijn intens met elkaar verbonden en als de behoefte aan liefde niet wordt gevoeld, of wordt verdrongen, dan schep je een onechte behoefte voor voedsel en kun je dóór blijven gaan met eten.

Omdat de behoefte vals is kan zij nooit bevrediging geven. En wij leven volgens valse behoeften. Daarom is er nooit sprake van vervulling.

Je hebt geen behoefte aan meer eten, je hebt geen behoefde aan meer limonade, je hebt behoefde aan liefde.